ส่งงานบทละคร

   ณ ห้องทำงานในบ้านของสิงโต ผู้ปกครองผืนป่าอันกว้างใหญ่ ซึ่งมีประชากรสัตว์ป่า มากกว่า 60 ล้านตัว ระยะนี้เจ้าสิงโตดูเคร่งเครียด สาเหตุก็เนื่องมาจากความไม่สงบเรียบร้อยของผืนป่าในช่วงนี้ เกิดเหตุการณ์ต่างๆซึ่งสร้างความวุ่นวายให้ผืนป่ามากมายเหลือเกิน เจ้าสิงโตครุ่นคิดวิธีที่จะแก้ปัญหา จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้เป็นชิ้นเป็นอันนัก แล้วเจ้าสิงโตก็ตัดสินใจเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน เจ้าสิงโตตัดสินใจ ออนเอ็มเอสเอ็นทันที และก็เป็นอย่างที่มันคิด เจ้าลิงแสม ออนอยู่ก่อนแล้ว เจ้าลิงแสมตัวนี้ในอดีตก็คือผู้ปกครองผืนป่าก่อนที่เจ้าสิงโตจะเข้ามาควบคุมผืนป่าแทน
เจ้าสิงโตก็พิมพ์ทักทายเจ้าลิงแสมในทันที

                     "สวัสดีสบายดีไหมเจ้าลิง"

                     "สบายดีท่านสิงโตแต่คิดถึงบ้านจัง"

                     "ว่าแต่ท่านสิงโตมีอะไรหรือเปล่าวันนี้วันดีคืนดีไม่เคยติดต่อข้านี่"

                     "อืม ข้่ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า"

                     "อะไรกันท่าน สัตว์หมดอำนาจอย่างข้าเนี่ยนะที่ท่านจะขอร้อง ฮ่าๆ ท่านล้อข้าเล่นหรือ"

                     "เจ้าลิง ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่เบื้องหลังเหตุึการณ์ทั้งหมดในขณะนี้นะ"

                     "ทำไมท่านจึงคิดเช่นนั้นเล่า ท่านสิงโต"

                     "เอาเถอะ ข้าขอร้องได้ไหมขอให้เจ้าหยุดเพียงเท่านี้ได้ไหม"

                     "ข้าขอพูดจากใจเลยนะท่าน เหตุการณ์ทั้งหมดข้าไม่ได้ทำ"

                     "ข้าไม่เชื่อหรอก"

                     "ถ้าท่านไ่ม่เชื่ีอข้าก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร"

            พอสิ้นข้อความเจ้าลิงแสมก็ออฟไลน์ทันที  เจ้าสิงโตหัวเสียมากมันคำรามดังสนั่นลั่นห้อง จนทำให้สุนัขรับใช้ที่อยู่ข้างนอกวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

                     "ออกไปให้พ้นหน้า ข้าเดี๋ยวนี้" เจ้าสิงโต ตวาดเสียงดังกังวาล จนสุนัขรับใช้ทั้งหลายวิ่งหางจุกก้นออกไป

                     สิ้นเสียงของสุนัขรับใช้ พลันเสียง ของเอ็มเอสเอ็นก็ดังขึ้น เจ้าสิงโตเดินมาดูที่หน้าจอ เจ้าลิงแสมนั่นเอง

                     "ท่านสิงโต ข้ามีสิ่งหนึ่งอยากเตือนท่าน"

                     "อะไรรึ เจ้าลิง เจ้าจะมาไม้ไหนอีก"

                     "ข้าจะย้ำสิ่งที่ข้าเคยบอกท่าน โปรดระวัีงพวกสุนัขจิ้งจอกที่ข้าเคยปราบตอนที่ข้าปกครองให้ดี"

                     "ฮ่า ๆ ข้าไ่ม่ใช่เจ้า แค่กลุ่มสุนัขจิ้งจอก ข้าไม่กลัวพวกมันหรอก"

                     "ตามใจท่านแล้วกัน ข้าเตือนท่านแล้ว"

             เจ้าสิงโตกำลังเอื้อมมือมาที่คีย์บอร์ด เพื่อจะพิมพ์ข้อความต่อไป พลันแสงสว่างก็พุ่งเข้ามาจนแสบตาแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับลงจากจิตสำนึกของเจ้าสิงโต

             เสียงหวอของรถดับเพลิง และ เสียงของสรรพสัตว์ดังเซ็งแซ่ บัดนี้บ้านอันสวยงามกลางป่า เหลือแต่ซากปรักหักพัง แม้แต่โบ้กี้รถไฟที่อยู่ในสวนกลางบ้านก็แหลกไม่มีชิ้นดี ทุกชีวิตในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร ดับสูญไปลงในฉับพลัน ....

"อย่าไว้ใจสิ่งชัี่วร้ายแม้มันจะเล็กน้อยสำหรับเราก็ตาม"

            The End